Механички живот

Гледам напред кон главната улица која води кон центарот на градот. Имам прекрасен поглед кон Водно, но и прекрасна можност да го видам и обичното секојдневие на еден македонски човек кој е влезен во центрифугата на општествениот живот. Секој ден гледам долг воз од коли и секогаш ми прелетува едната иста мисла, колку од овие луѓе не се ниту свесни што прават, каде одат, зошто го прават ова. Толку се механизирани во секојдневието на животот што не можат воопшто да размислат дали овој стил на живот е правилен или не.

Луѓето секој ден како навиени стануваат и одат на своите работни места кои најчесто ги мразат, барем кај голем број луѓе со кои сум соработувала некогаш, ми се покажало и докажало тоа, а денеска знам и зошто. Затоа што не сме создадени за живот од 8 до 4, затоа што не сме создадени за механичка работа или работа за некој кој ги полни само своите џебови, во суштината на душата се создава отпор кон луѓето кои имаат тенденција да грабаат само за себе, затоа што не сме тука како души дојдени заради тоа. Секое сознание дека работиме за некој којшто ги ужива луксузните благодети само за себе, а ние работиме само да го преживееме и овој месец кај истиот тој човек, создава отпор и делумна фрустрација. Се разбира, можеби човекот не го размислува ова на дневно ниво, меѓутоа длабоко душата знае, точно знае каде и во чии раце паднала, па самата дава знаци и алармира дека тука не е среќна.

Човекот може да одбегнува многу нешта во својот живот и тоа вешто го прави, поготово кога се работи за себе и својата среќа. Стравот е најголемиот причинител за човекот упорно да останува таму каде што не е среќен, затоа што се плаши да скокне во непознатото, се плаши од неуспехот кој потенцијално може да го искуси ако се обиде да биде храбар, се плаши од непризнанието и неподдршката на блиските и далечни луѓе, а се плаши само затоа што бил уверен дека не може.

Потеклото на стравот најчесто е од дома, кога го доживуваме оној момент на воспитание каде ни велат дека мораме да најдеме нешто за да преживееме и да си ги плаќаме сметките кои се должност на животната егзистенција. Да се осигураме егзистенцијално, да имаме нешто сигурно кое ќе ни даде чувство на сигурност дека ако се “разболиме“ ќе можеме веднаш да отидеме на лекар. Дека на тој и тој датум од месецот ќе добиеме плата со која ќе можеме да се нахраниме себе и семејството. Дека од тој до тој ден имаме слободно време. Но никаде не нѐ научија дека животот може да биде многу поинаков од тоа преживување од месец за месец. Но, во ред, сега знаеме дека никој не може да даде нешто што ниту самиот не го знае ниту на сопствената кожа.

Човекот е илузорно залажан за нешто општествено наметнато кое всушност може да го живее целосно на ист начин, но со многу поголема слобода, можеби без тло под нозете, но со многу послободен дух. Но таа слобода колку и да е лесна за мене сега кога ја достигнав и живеам, сепак сфаќам дека е една од најтешките патишта кои еден човек може да ги изоди за да стигне до оваа бесценета дестинација.

За да се стигне до ова “лесно“ сознание и перцепција треба да одлучи многу непријатни одлуки. Да одлучи повеќе да не биде роб на еден просечен живот закован за папири, печати и рокови. Да одлучи да изоди еден мизерен живот кој ќе биде жртва за неговите желби. Да одлучи да застане против сите, на сметка на своите желби и душа. Да прекине многу контакти и без око да му трепне да ги исклучи од својот живот. Да се победи себе и својата пасивност и летаргија, а на тоа место да нема друга опција освен да ја воведе потребната самодисциплина која ќе го одведе кон тој живот. Да работи дупло, а да заработува помалку од една просечна плата. Да работи макотрпно без тло под нозете и без сигурна плата на крајот од месецот. Да биде одлучен во овој турбулентен, независен и духовно слободен живот, знаејќи дека еден ден сето тоа ќе му се исплати. Дека еден ден нема да мора да станува механички, да мие заби и да биде под стрес уште пред да се разбуди од сонот, да не нѐ стигне на работното место, или дали некоја будала ќе му го пресече утрото патот додека вози накај работа. Или повторно да ги прави истите муабети со колегите кои не ги поднесува енергетски.

Да, патот до духовната слобода има цена, а таа е храбар скок кон многу трнливи планини и долини, каде што се гази бос и без сигурна и топла облека. Но, духот се кали низ искушенијата, така велат, а јас го потврдувам тоа, затоа што целата еволуција на душата всушност е низ овој пат. Целиот духовен раст е одговорноста за својот живот.

Одговорност да не зависиме од работодавци. Одговорност нашиот ден да биде наш план, без тоа друг човек да ни го воведува редот. Одговорност за нашето здравје, да знам што внесувам како нутритивни вредности од природата денеска. Да знам дека храната ќе ми донесе здравје, а не да зависам од здравствено осигурување кое ќе биде осигурување за болестите кои самиот ќе си ги создадам од несреќното работно место и стрес. Да знам дека нема да треба да купувам брза храна, затоа што сум зависен од фиксно работно време кое не ми дава можност да си приготвам еден пријатен и здрав ручек кој ќе ми го донесе тоа мое лично здравствено осигурување. Да знам дека платата, иако ми е мала, барем ми е заработена чесно, знаејќи дека не загрозува туѓ живот. Да знам дека со работата која ја работам, не се залажува сиромавиот човек кој и самиот го гледам на улица, кој од незнаење ќе мисли дека производот “кој сум му го продал завчера“ ќе му донесе некое големо добро, а притоа да биде во една голема илузија со залудно потрошени пари.

Бидејќи во најголем дел системот е направен вака, токму вака материјалистички ориентиран, а кој ќе падне во таа замка, тоа е негова одговорност... бидејќи луѓето се научени другот човек да го гледаат како противник, како клиент, како потенцијален купувач, а никогаш како брат или сестра.

Нека Новата 2024 година биде скок кон многу освестување за суштината на животот. Бидејќи не можеме да ја очекуваме среќата без притоа да не направиме промена кај себе и во светот. И за себе и за комшијата. И за своето дете и за неговото другарче. И за миленичето наше, но и за оние кои живеат надвор.

Кога ќе се роди суштинската емпатија кај луѓето, ќе го снема и овој материјален механички свет кој е измислен од Х поединци. Луѓето нема да живеат само за себе, туку ќе живеат и за другите, а тоа е суштината на Божјата искра во сите нас како човештво.

Со љубов,

Ведрана Гаиа