Апсурдот на Новата година

Ноќта на 31.12.2023 си легнав во 10:30ч. Утрото бев пресреќна што немав мемории од тој “дочек“ кој го сметам како едно апсурдно лудило на човештвото.

Прво затоа што вистинската Нова година не е на 31 Декември, туку на 21 Март, или ако веќе треба да се започне од нов месец тоа треба да биде Април затоа што завршува една годишна временска фаза и доаѓа ново будење на Пролетта, па така и треба да се овековечи таа “Нова година“. Секогаш сум имала отпор кон преголемо славење, затоа што сѐ што носи преголемо славје, носи и еднакво толку страдање, тоа ми се докажало според принципот на баланс и дисбаланс. Во природата сѐ треба да се одвива според некаков баланс, а кога тоа не е така, секогаш има последици. Не залудно се раширила онаа народска поговорка “Не се радувај толку, утре да не плачеш“.

Не ја сакам Нова година и сите големи празници и слави од неколку причини.

1. Затоа што луѓето се забораваат во купување и во сластите на задоволствата на телото. Ако празниците треба да бидат нешто продуховено, тоа треба да биде некаков пост, баланс, повлекување од ритамот на секојдневието и мир во домот. А не пренатрупана храна, пијалоци и набиени луѓе во мали простори со (најчесто) турбофолк музика. Додека “човештвото“ слави, замислете како се чувствуваат сите оние луѓе кои животот ги ставил на работ, кои спијат надвор, кој едвај врзуваат крај со крај. Јас за празниците немам апетит и затоа и воопшто не ги ни славам онака како што е наметнато во Општеството. Затоа што не можам да живеам во изобилие и среќа, знаејќи колку е издеформирано целото општество и систем, каде не е само засегната најранливата класа туку и јас и ти, и секој човек.
   

Пред еден месец плачевме за тоа што се случи со Вања и наводно сега сѐ забораваме и го оставаме лошото во 2023... Не, она што ние го доживеавме со Вања беше само слика на тоа што македонецот дозволува во секојдневието. А тоа најмногу може да се види токму на ваквите големи настани како овој настан “Нова година“. Површност, ниска свест, задоволства, задоволства и задоволства.

2. Втората причина поради која не ја сакам Нова година се петардите и огнометот. Како што напишав и пост за петардите пред некој ден, тоа и ми се потврди. Вчера едни од една куќа пред мене, наводно се спремаа за спектакуларен огномет, но нештата тргнаа наопаку. Јас нешто читав на лап топ, а во позадина слушав некое мало девојче како вика, најпрво ми го одзема вниманието, но слушнав дека има и возрасни со неа па затоа и не обрнав големо внимание, сѐ додека не почна да вика и додека да сфатам што се случува, удри огномет во мојата зграда. Имав “спектакуларен поглед“ низ мојот прозор, на половина метар од мене распрскан огномет. Режисери да сакаат да направат ваква сцена за филм, нема да им успее затоа што е премногу ризична, но ете јас ја имав таа можност. Не сфатив дали огнометот им се урна од дрвјата или удри во мојата зграда во олукот, немаше време да се процени, затоа што сѐ се случуваше во рок од неколку секунди, но знам дека ќе добиев срцев удар. Прво на што помислив е дека оваа држава навистина нема никаков закон за ништо кој би спречил вакви мали нешта. Но потоа ќе се сетам дека залудна е Државата и системот, кога самите луѓе го бираат тој систем со ваквите “мали гестови“ за славје.

Вчерашниот огномет под прозор ми беше доказ колкава мизерија едноставно има во грото луѓе и колку свеста е на прениско ниво. Не само за вакви нешта кои може да предизвикаат опасност, туку за свеста за животните и птиците воопшто. Поентата на ова е дека утрото кога станав на 1ви Јануари немаше птици. Само гавраните беа излезени долу на под, но и тие не беа во полн број. Имам можност секое утро да излезам на тераса со ќебе и таму да го испијам првото кафе, па знам што се случува со живиот свет, тоа е глетка која е нереална за мене, со еден збор бајка. Птиците во јато летаат наваму - натаму, играат, пеат и го дочекуваат новиот ден со радост, Додека (најчесто) колите во редици чекаат за на работа во еден обичен работен ден... Е, на 1ви Јануари тоа го немаше.. знаете зошто? - Затоа што сиротите птици сигурно некаде биле скриени и одлетани подалеку од своето место на живеење, најверојатно заради стресот кој го доживеале ноќта. Некои од нив сигурно умреле од срцев удар затоа што енергетски за нив тоа е премногу стрес. Но, човекот умислен во својата големина, направил сѐ за тоа славење да биде “спектакуларно“.

Што слави, ни самиот не знае. Затоа што луѓето кои ги користат овие пиротехнички средства се луѓето со најниска свест и најчесто најмизерни животи. Па прашањето е што воопшто тие слават во својот живот и новата година?! :)

За некој којшто одбрал еден поинаков пат, не можам да живеам како сите останати луѓе дури и за вакви наметнати настани. Гледајќи од перспектива на повисока духовна димензија, всушност не постои време и години. Сето тоа е измислено од луѓето во материјалниот свет кој за секого е привремено живеалиште. Никој не останал вечен на ова земско тло, а нема ни да постои таков. А сите го користат како да се вечни господари, а од истите нив, страда токму и останатиот жив и нежив свет. На микро и макро ниво. Ако не постои време, тогаш значи дека и годината која ја славиме е една апсурдна илузија на човекот, измислица. Да, реалноста е дека без календар и месеци не би можеле да ја следиме годината, меѓутоа сето тоа е направено за да му служи како временска ориентација на човекот, ништо повеќе. Но луѓето од што не знаат ништо за длабочината и суштината на постоењето сѐ злоупотребиле во своја корист. Па така и ваквите големи “слави“ кои се само идеална можност за црните енергии и сили да владеат. Што низ алкохол, што низ дрога, што низ површни разговори, што со лажна глума и размена на пораки со луѓе со кои вообичаено не се поднесуваат. Идеална можност за размена на ниски вибрации, кога треба да бидат највисоки. Но океј, ајде да не ја уништам дополнително илузијата, нека остане искрата на радост кај обичниот човек, а за вас добри луѓе кои ја читате оваа статија, се надевам дека ќе разбудам малку просветление за тоа какви избори правите за овие големи настани како Нова година.

Вчера наполнив ќеса со половина храна од мојата трпеза бидејќи цели два дена плачев и не можев да ставам ништо во уста со апетит, знаејќи дека некој во овие моменти лежи и спие надвор на клупа, со мизерно чувство во себе и за својот живот, гледајќи го тој огномет и празнина во градот. Знаејќи дека сите луѓе сега се во своите домови со пари, храна, изобилие и славје, нешто кое за еден бездомник или човек без работа и пари, е само далечна реалност. Ќесата која ја наполнив ја прошетав низ цело маало, затоа што не можев да го најдам маалскиот бездомник. Не знам дали тоа беше позитивен или негативен знак. Меѓутоа на крај по макотрпно поминати можеби 3-4 километри со 3-4кг тешка торба, реков ќе ја дадам на првиот човек кој ќе го сретнам, а ќе го видам дека е ранлива категорија.

Првиот чекор беше неуспешен, во близина на едни контејнери видов еден човек како седи потпрен на едно дрво со спуштена глава и си реков еве го, Универзумот ме донесе кај вистинскиот човек.. меѓутоа тоа да ти бил обичен човек кој си седнал да ужива на зимското сонце, кое дента го добивме. Па му се извинив и го продолжив патот. Но, на следните контејнери видов една ромка со две деца, децата си играа со “играчките“ исфрлани покрај контејнерите, додека таа со тажно, изнамачено лице упорно и упорно се мачеше да изнајде некое парче храна, па знаев дека Универзумот ме прошета толку долго, затоа што на оваа жена и била потребна сета таа храна која ја собрав од дома.

Кога дојдов до неа и се насмевнав со чин на почит, и ја дадов и одма видов неопислив сјај и искрена Благодарност во нејзините очи. Ми заблагодари, но со неочекување. Зошто која будала ќе собере храна од својот дом за да однесе на некој непознат човек на улица.. Па така и кажав да не бара повеќе храна, дека има сѐ во ќесата. Ја отпоздравив и си заминав. Таа викаше по мене “Господ здравје да ти даде“.. Но поентата не беше да се пофалам за моето добро дело, поентата што ме натера уште повеќе да плачам, седната покрај Вардар беше фактот што секој човек да издвоеше по едно нешто од својата трпеза и да го подареше некому, никој, апсолутно никој на овој свет немаше да биде бездомник или без храна во тие моменти, што кажува за алчноста на човештвото и живеењето само за себе. Факт е дека не можеме да ги спасиме сите луѓе и да ги изнесеме ние на прав пат, кога и самите луѓе едвај го одржуваат тој пат, меѓутоа и тоа како може барем за вакви моменти да се прават големи и хумани дела за и тие луѓе да се почувствуваат како дел од едно општество, а не деградирани и изолирани од “ИН“ настаните на календарот на општествениот човек.

Секој човек да дадеше барем малку придонес за другиот човек, овој свет не би бил ваков каков што е. Секој човек да размислуваше за другиот, овој свет ќе беше многу поинакво место за живеење. Не залудно една од најважните вредности во воспитанието отсекогаш било развивањето на ЕМПАТИЈАТА кај децата, но земајќи го фактот што децата учат преку дела, а не преку зборови, кажува за тоа колку и самите родители го создадоа овој свет во кој живееме денес.

Нека ни е среќна Новата 2024 година.

Со љубов,

Ведрана Гаиа